-மோனிகா-
எட்டு நாள் பட்டினி
அகத்திக் கீரை பறித்துவந்து
அம்மா புகட்டுவாள்.
துணிமணி கிழிய
பழைய
பட்டுச்சேலை கிழித்துப் பாவாடையாக்கி
பளபளக்கச் செய்வாள்.
பசியோ, தாகமோ…
பகல் முழுதும் விளையாட்டு,
இரவில் பாட்டென..
எல்லாக் காலமும்
நல்லாய்ப் போகும்.
ஏழ்மையை உணர்ந்தது….
எட்டாம் வகுப்பில் வரலாற்றுப் புத்தகம்
திருடிய போதுதான்.
Posted in கவிதைகள்
// கொஞ்சம் சம்பிரதாயமாக
கொஞ்சம் இடைவெளியோடு
கொஞ்சம் விருப்புக் குறிகளோடு
கொஞ்சம் நடித்தபடி
கொஞ்சம் யாரோ போல
பழகுவதற்கு நாம் பழகலாம் //இது தர்மினியின் தொகுப்பிலிருக்கின்ற கவிதை. தற்செயலான நிகழ்வுகளை பிரதிபலிப்பனவாக தர்மினியின் பல கவிதைகள் “இருள் மிதக்கும் பொய்கை“ தொகுப்பில் காணப்படுகின்றன.
இலங்கை தமிழ் இலக்கியத்தின் தீவிரப் படைப்பிலக்கியத் தளங்களில் ஈடுபடுகின்ற பெண்களது பங்களிப்பானது பல்வேறு காரணிகளால் முக்கியத்துவங்களை கொண்டமைந்துள்ளது. 80களில் எழுதிய பெண்களை முன்னோடிகளாகக்கொண்டு, 90களில் மிகப் புதிய எழுச்சியோடு தமிழ், முஸ்லீம் பெண்கள் கவிதைத் துறையில் வளர்ந்தனர்.
2000 ஆண்டுகளின் பின்னர் பெண்கள் தங்களின் பல்வேறு வகைமையான சுயம் சார்ந்த சிந்தனைப் போக்குகளை கையாண்டனர். பெண்ணியம், பெண் அரசியல், பெண் உடல் அரசியல் என தங்களது எழுத்து வன்மைகளை நிலை நிறுத்தி வருகின்றனர்.
புலம் பெயர்ந்து எழுதுகின்றவர்களை நாம் இன்னும் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டியுள்ளது. இங்கே ஆண்கள் புழங்குகின்ற இதே இலக்கியத் தளத்தில்தான் பெண் எழுத்தும் இயங்குகின்றது, சவால்களையும் சந்தித்து வருகின்றது.
இலங்கைப் பெண்கள் தம்முடைய நிலத்தில் இருந்தபடியும் அதற்குள்ளேயே அகதிகளாக்கப்பட்டு உலகின் பல நாடுகளில் சிதறியும் காணப்படுகின்றனர். அவர்களது கவிதைகள் அநீதிக்கு எதிராக, நூதன ஒடுக்கு முறைகளுக்கு எதிராக கேள்விகளை எழுப்புகின்றன. ஆயினும் சமகாலப் பெண் கவிதைகள் அனைத்தையும் ஒற்றைத் தன்மையான குரலாக நாம் அடையாளப்படுத்திக் காணமுடியாது. ‘சமகாலம்’ என்பது கடந்த காலத்தின் பல நிலைப்பாடுகளில் இருந்து முற்று முழுதாக மாறி, வேறொன்றாக எம்முன் நிற்கின்றது.
//யாவற்றையும்விட
அதிகமாய் நேசிக்கும் உம்மிடம் கேட்கிறேன்
நேரிலொரு நாள் சந்தித்தால்
கைகளைக் குலுக்குவதா?
கன்னங்களில் முத்தமிடுவதா?
கட்டியணைப்பதா?
அல்லது
கசிந்துருகும் இப்பொழுதுகளின் சாறெடுத்து
வாழ்வின் துளியொன்றாக்கி
அதைக் குடித்துவிடலாமா? // என தர்மினி கேட்கிறார்.
எது ஒரு பெண்ணை எழுத வைக்கின்றது? அவளை இத்தனை வலிமையானவளாய், அபூர்வமானவளாய் மாற்றக்கூடிய எழுத்தை எழுத எது அவளை முன்தள்ளுகின்றது? எத்தகைய ‘கனல்’ பெண்ணுக்குள் இருப்பது? ஏன் அவள் தன்னைக் கொண்டாட விளைகிறாள் என்ற கேள்விகளுக்கெல்லாம் விடைகளை பெண்களது கவிதைகளில் ஒருவர் கண்டுகொள்ளலாம். அதற்கு நிச்சயம் தொடர்ந்த வாசிப்புப் பயிற்சியும், பன்முகத் தேடலும், ஆழமான புரிதலும் அவசியமாகின்றது.
பண்பாட்டுப் பொறிகள் கொண்ட மொழியிலிருந்து தன்னைத் துளைத்து வெளியேற்றுகின்ற பெண்களால் எழுதப்படுகின்ற கவிதைகள் மிகுந்த தாக்கத்தை கொண்டிருக்கின்றன.
தர்மினியின் மற்றொரு கவிதையின் சிறு பகுதி,
// அடையாளங்களற்ற நான்
அதை நினைப்பதிலோ நடுக்கம் எழுகிறது
தலையைப் பிடித்தாட்டும் கைகள் ஆயிரம்
நாடுமில்லை
இது என் பெயருமில்லை
அடையாளங்களற்ற நான்
அகதியுமில்லையாம்
உயரக்கட்டடத்தின் உச்சியிலிருந்து
படிகளின்றி இறங்க
யாருமற்ற காட்டுக்குள்
என்புகளைப் பாம்புகள் நொறுக்குகின்றன
முன் குவிந்த ஆடைகளிலிருந்து
எதுவொன்றும் அணிய முடியவில்லை
கடிகார முட்களின் வேகம்
குரூரத்தைக் குத்துகிறது
அந்தரித்த நித்திரையில்
அடிக்கடி ஒரு பொலிஸ் வருகிறான்
அதுவல்லாப் போதில்
அந்நியம் சுற்றிக்கிடக்கிறது //
கவிதை என்பது வாழ்தல் என்றானபின் அதற்குரிய சவால்களும் தோண்றிவிடுகின்றன. ஒரு ஆண் எதிர்கொள்ளச் சாத்தியமற்ற பல நெருக்கடிகளை எழுதுகின்ற பெண் எதிர்கொள்ள வேண்டி ஏற்படுகின்றது. உலகின் முதல் பெண்ணான ‘ஹவ்வா’ வின் முதல் மாற்று அனுபவமே, ‘இப்லீசை’ அதாவது சாத்தானை எதிர்கொண்டதுதான். அது தான் ஒவ்வொரு பெண்ணினதும் அனுபவமுமாகும்.
குறைந்தபட்சம் ஒரு சாத்தானையேனும் அவள் எதிர்கொண்டே ஆகவேண்டும். இலக்கியத்தில் ஈடுபடுகின்றவள் எனில் அது அதிகபட்சமாகிவிடும். தர்மினியும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. பரிச்சயமான, இயல்பான மொழியில் அக உணர்வுகள் வெளிப்படும் கவிதைகளை எழுதுகின்றார். அவரது கூண்டு என்றொரு கவிதை இப்படி இருக்கிறது.
// விரிந்த வானத்தின் மிகுதியை
வரைந்து தரக் கேட்கலாம்
கைகளைப் பிடித்துக்
கடலலைகளில் ஏறலாம்
கொட்டுண்ட நட்சத்திரங்களைப்
பொறுக்கவும் கூப்பிடலாம்
அதிசினத்தின் மிருகமொன்றைப் புனைந்து
அவள் இரத்தத்தை ருசிக்கலாம்
எங்கிருந்து வந்தாயென்று
இடைக்கிடை கொஞ்சலாம்
பெருஞ் சண்டை முடிந்த இரவில்
அறியாத் தீண்டலில் நேசமாகிவிடலாம்
இதுவரை எவரிடமும் பேசாத எதையும் பேசலாம்
ஆனாலும்
அவ்வப்போது இளவரசியாய்
நான் மாறிவிடும் காலங்களில்
எவனாவது ஒருவன் பூக்களோடு வருகிறான்
அவனை அறிமுகஞ் செய்யும் போதெல்லாம்
இவனொரு கூண்டை வாங்கி விடுகிறான் //
என்னைப் பொறுத்தவரை இறப்பின் பின்னரும், பிறப்பின் முன்னரும் இருக்கக்கூடிய அரூப உயிராக கவிதையைக் காண்கிறேன். சில சமயம் ஐம்பூதங்களும் ஐம்புலன்களும் சங்கமிக்கின்ற செயல்பாட்டு வடிவமாக. மேலும் மொழியின் ஆகச்சிறந்த வெளிப்பாடாக. ஆனால் அதனைக் கையாள்பவர்களிடமுள்ள திறனைப் பொறுத்தே இக்காலங்களில் கவிதைக்குரிய கணிப்பீடுகளை முன்னெடுக்க முடியும். எல்லையற்ற ஒன்றை எப்படி வரையறை செய்வது? அந்தவிதமான அளவு கோல்களையே முழுமையாக செயலிழக்கச் செய்வதுதான் கவிதையாகும்.
தர்மினியின் கவிதை ஒன்றின் தலைப்பு,
// தற்செயலான நம்சந்திப்பின் புள்ளியை பெரிதாக்கலாம் // என்பதாகும்.
இந்த சபைக்கும் அதனையே என் நம்பிக்கையாக முன்வைக்கிறேன்.
(23.09.2016 இல், அக்கரைப்பற்று TFC அரங்கில் நடைபெற்ற இலக்கிய நிகழ்வில் வாசிக்கப்பட்ட சிறு குறிப்பு)
-புஷ்பராணி –
மாட்டிறைச்சி உண்ணுதல் மற்றும் இந்து சமயம் பற்றி…. –டாக்டர் அம்பேத்கர்-
தமிழில் : வி.சிந்துகா
இந்துக்கள் மாட்டிறைச்சி உண்பதில்லையா? என்ற கேள்விக்கு பார்ப்பனர்களாகவோ அல்லது பார்ப்பனர்கள் அல்லாதவர்களாகவோ இருக்கக்கூடிய தீண்டப்படாதோர் அல்லாத இந்துக்கள் ‘இல்லை, ஒருபோதும் இல்லை’ என்று கூறுவார்கள். ஒரு வகையில், அவர்கள் கூறுவது உண்மையும் தான். நீண்டகாலமாக இந்துக்களிடம் மாட்டிறைச்சி உண்ணும் வழக்கம் இல்லை. எனவே இந்துக்களிடம் மாட்டிறைச்சி உண்ணும் வழக்கமில்லை என்கிற தகவலாக மட்டும் தீண்டப்படாதோர் அல்லாத இந்துக்கள் இதனைக் கூறுவார்களாயின் அது குறித்த விவாதங்களுக்கு எந்தத் தேவையும் எழாது. ஆனால், பார்ப்பனர்கள், இந்துக்கள் ஒருபோதும் மாட்டிறைச்சி உண்டதில்லை என்பதுடன் அவர்கள் எப்போதும் பசுக்களைப் புனிதமாகக் கருதினார்கள் என்றும் பசுவதைக்கு எதிராகவே எப்போதும் இருந்தவர்கள் என்றும் விவாதிப்பார்களாயின் அவர்களது வாதத்தினை ஏற்பது சாத்தியமற்றது.
இந்துக்கள் ஒருபோதும் மாட்டிறைச்சி உண்டதில்லை என்பதற்கும் பசுவதையினை எதிர்ப்பவர்கள் என்பதற்கும் உறுதியளிக்கின்ற வகையில் என்ன ஆதாரம் இருக்கிறது? ‘இருக்கு’ வேதத்தில் உள்ள இரண்டு தொடர்களை இதற்கான சான்றாகச் சுட்டிக்காட்டுவதுண்டு. அவற்றில் ஒன்றில், பசுக்கள் அஹ்ன்யா (Aghnya) என குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. அதாவது, பசுவானது வதைக்கப்படவோ காயப்படுத்தப்படவோ கூடாதது என்பது இதன் பொருளாகும். இதனை இருக்கு வேதத்தின் 1.164, 27; IV.1.6; V 82-8; V11.69. 71; X.87. இல் காணலாம். இதிலிருந்து, பசுவதையானது தடைசெய்யப்பட்டிருந்ததாகவும் வேதங்களே இந்துசமயத்தின் உச்சபட்ச நெறிமுறைகளை விதிப்பனவாக இருந்தமையால், ஆரியர்கள் பசுக்களை வதைத்திருக்க முடியாது என்று தெரிவதால் அவர்கள் மாட்டிறைச்சியினை உண்டிருக்கும் சாத்தியம் மிக மிகக் குறைவானதாகவே இருந்திருக்கவேண்டும் என்கிற வாதம் முன்வைக்கப்படுகின்றது. இருக்கு வேதத்தின் V1.28.1.8. மற்றும் VIII, 101. 15. பிரிவுகளைக் கொண்டிருக்கின்ற மற்றொரு தொடரில், பசுக்கள் புனிதமானவையாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. இவ்வசனங்களில், பசுவானது உருத்திரர்களின் தாயாகவும் வசுக்களின் மகளாகவும் ஆதித்யர்களின் சகோதரியாகவும் இறவாமையைத்தரும் மையமாகவும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மற்றொரு சான்றாதாரம் இருக்கு வேதத்தின் VIII. 101. 16 இல் உள்ளது. அதில், பசு தேவி (பெண் தெய்வம்) என அழைக்கப்படுகிறது. இதை ஒத்த நம்பிக்கைகள் பிரமாணங்கள் மற்றும் சூத்திரங்களில் உள்ள குறித்த சில பந்திகளிலும் உள்ளன.
மிருகவதை மற்றும் மாட்டிறைச்சி உண்ணுதல் தொடர்பான சதபத பிரமாணத்தில் இரு பந்திகள் உள்ளன. அவற்றில் ஒன்றில் 111.1.2.21 குறிப்பிடப்படுவது பின்வருமாறு:
‘அவர் (அத்வர்யு- பார்ப்பனரில் ஒரு வகை) , பின்னர் மண்டபத்துக்குள் நுழைகிறார். அவரை பசுவினதோ காளையினதோ இறைச்சியை (மாமிசம்) உண்ணவிடவில்லை, ஏனெனில், பசுவும் காளையும் சந்தேகமே இல்லாதவகையில் பூமியிலுள்ள எல்லாவற்றுக்கும் உதவுகின்றன. தேவர்கள் சொன்னார்கள், ‘நிச்சயமாக பசுவும் காளையும் இங்குள்ள எல்லாவற்றுக்கும் ஆதரவளிக்கின்றன: வாருங்கள், நாங்கள் அவற்றுக்கு அருளளிப்போம். மற்றும் ஏனைய வகையான உயிரினங்கள் (மிருகங்கள்) சக்தி வாய்ந்தவையாக இருப்பதினால் அவை பசு மற்றும் காளையை அதிகம் வேட்டையாடுகின்றன, பசுவும் காளையும் இவ்வாறே அழிந்து போக நேரிடுவதனால், அவர் பசுவினையும் காளையையும் (மாமிசம்) உண்ண வேண்டாம்.’
மற்றைய பந்தி 1, 2, 3, 6 இல் காணப்படுகிறது. அது ஒழுக்க நெறிமுறை அடிப்படையிலான மிருகவதைக்கு எதிராக விடயங்கள் தொடர்பாக பேசுகிறது. இதனை ஒத்தகூற்று ஒன்று அபஸ்தம்பா தர்ம சூத்திரத்தின் (Apastamba Dharma Sutra) 1, 5, 17, 29 இல் உள்ளது. அபஸ்தம்பா பசுவின் மாமிசம் உண்ணுதலை தடைசெய்யும் சட்டம் ஒன்றினைப் பிரகடனப்படுத்தினார்.
இந்துக்கள் மாட்டிறைச்சி உண்பதில்லை என்ற கருத்துக்கு ஆதாரமாக அமைபவை இவையே. இந்த ஆதாரங்களில் இருந்து என்ன முடிவுகளுக்கு வர முடியும்?
இருக்கு வேதத்திலிருந்து கிடைக்கப்பெற்றிருந்த முடிவுகள் நூல்கள் தவறாக வாசிக்கப்பட்டமையையும் புரிந்து கொள்ளப்பட்டமையையும் அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கலாம் என்ற ஐயம் இன்றுவரை இருக்கிறது. இருக்கு வேதத்தில் அஹ்ன்யா எனும் அடைமொழியுடன் வதை செய்யப்படக்கூடாது என்று குறிப்பிடப்பட்ட பசுவானது பால்தரும் பருவத்தில் இருக்கின்ற பசுவேயாகும். பால்தரும் பசுவானது இருக்கு வேதத்தில் வழிபாட்டுக்குரியதாக இருந்தது உண்மையே. ஆனால், அவ்விதம் பூசிக்கும் மரபு இந்தோ-ஆரியர்கள் போன்ற விவசாயக்குடிகளிடமே இருந்தது. ஆனால் இந்த வழக்கம் நிலவியபோதும் கூட ஆரியர்கள் பசுக்களை உணவுக்காகக் கொல்வதைத் தடுக்கமுடியவில்லை. உண்மையில், பசுக்கள் புனிதமானவையாக கருதப்பட்டமையாலேயே கொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. திரு. கேன் (Mr. Kane) அவர்களால் அவதானிக்கப்பட்டபடி வேத காலங்களில் பசு புனிதமற்றதாகக் கருதப்பட்டது என்று பொருளல்ல, பசுவின் புனிதத்துவத்தின் காரணமாகவே மாட்டிறைச்சி உண்ணப்பட வேண்டும் என வஜசனேயி சம்ஹிதா (Vajasaneyi Samhita) இல் உத்தரவிடப்பட்டுள்ளது. (மராத்தியிலுள்ள தர்ம சாஸ்திரம் விசார், ப. 180).
இருக்கு வேதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்த ஆரியர்கள் உணவுக்காக பசுக்களை வதைத்தனர் என்பதும் மாட்டிறைச்சி உண்டார்கள் என்பதுவும் இருக்கு வேதத்திலேயே மிகத் தெளிவாகக் குறிப்பிடப்படுகின்றது. இருக்கு வேதத்தில் (x. 86.14) இந்திரன் கூறுகிறான்: “அவர்கள் ஒருவேளை உணவுக்காக 15 முதல் 20 வரையான காளைகளைச் சமைத்திருக்கிறார்கள்.” குதிரைகள், எருதுகள், காளை மாடுகள், கருவுறாத பசுக்கள், ஆட்டுக்கடாக்கள் என்பன அக்கினி தேவனுக்காகத் தியாகம் (மிருக பலி) செய்யப்பட்டன என இருக்கு வேதம் (X.91.14) கூறுகிறது. பசுக்கள் வாளினால் அல்லது கோடரியினால் கொல்லப்பட்டிருப்பது இருக்கு வேதத்திலிருந்து தெரியவருகின்றது (X.72.6).
எனவே சதபத பிரமாணத்தில் குறிப்பிடப்படுவதைச் சாட்சியாகக்கொண்டு நாம் பசுவதையும் மாட்டிறைச்சி உண்ணுதலும் தடைசெய்யப்பட்டிருக்கின்றன என்கிற முடிவுக்கு வந்துவிடமுடியாது. மற்றைய பிரமாணத்திலுள்ள பந்திகள் வேறு ஒரு கருத்தினை வழங்குகின்றன. உதாரணமாக, தைத்திரிய பிரமாணத்தில் வகுக்கப்பட்டுள்ள கம்யஸ்திகள் (Kamyashtis) பசுக்கள் மற்றும் காளைகளை பலியிடுவது மட்டுமல்ல, எந்த வகையான பசுக்கள் மற்றும் ஆடுகள் எவ்வகையான தெய்வங்களுக்கு பலியிடப்பட வேண்டும் எனவும் வகுத்துள்ளனர். அதனால், விஷ்ணுவுக்குக் குள்ளமாக உள்ள காளையையும் விருத்திராசூரனை வதம் செய்ததால் இந்திரனுக்கு தொங்குகின்ற கொம்பு உள்ளதும் நெற்றியில் குறியுள்ளதுமான காளையையும் சூரியபகவானுக்கு (Pushan) கருப்புநிற பசுவும் உருத்திரனுக்கு சிவப்புநிற பசுவும் பலியிடப்பட்டிருக்கின்றன. தைத்திரிய பிரமாணத்தில் பஞ்சாசரதிய-சேவா (Panchasaradiya-seva) எனும் பலியிடும் முறை உள்ளது. அதில் ஐந்துவயதான முதுகில் மேடு இல்லாத குள்ளமான பதினேழு காளைகளும் மூன்று வயதுக்கும் குறைவான பல கன்றுகளும் எரித்துப் பலியிடப்படுவது பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டிருப்பது முக்கியமானதாகும்.
அபஸ்தம்பா தர்ம சூத்திரத்தின் (Apastamba Dharma Sutra) பிரகடனத்துக்கு எதிராக, பின்வரும் புள்ளிகள் கவனத்தில் கொள்ளப்படலாம். முதலாவது அம்சமாக, முன்னைய சூத்திரத்திலுள்ள பசுவின் இறைச்சியை உண்ணும் தடைசெய்யும் பிரகடனத்துக்கு முரணான கூற்று அதே சூத்திரத்தின் 15, 14, 29 ஆகிய பகுதிகளில் கூறப்படுகிறது: “பசுவும் காளையும் புனிதமானவை எனவே அவற்றினை உண்ண வேண்டும்”. அடுத்ததாக, க்ருஹ்ய சூத்திரத்திலுள்ள (Grihya Sutras) மதுபார்க்கத்துக்கான (Madhuparka- ஒரு வகையான பானம்) பரிந்துரையாகும்.
ஆரியர்கள் மத்தியில், முக்கிய விருந்தாளிகளை வரவேற்பதற்கு ஒரு தனிப்பட்ட பண்பாடு உருவானதுடன் அது ஒரு விழாவாகவே ஆகியிருக்கிறது. அங்கு முக்கியமாக வழங்கப்படும் பானம் மதுபார்க்கம் (Madhuparka) ஆகும். மதுபார்க்கம் (Madhuparka) தொடர்பான விரிவான விளக்கங்களை க்ருஹ்ய சூத்திரங்கள் பலவற்றில் (Grihya Sutras) காணலாம். பல்வேறுபட்ட க்ருஹ்ய சூத்திரங்களில் (Grihya Sutras) அடிப்படையில், கீழ்வரும் ஆறு வகையானர்களுக்கே மதுபார்க்கத்தினை பரிமாறுவதற்கான உரிமை வழங்கப்பட்டிருந்தது. (1) ரித்விஜா (Ritwija) அல்லது மிருகபலியினை செய்கின்ற பிராமணர், (2) ஆச்சாரியர்கள் அல்லது ஆசிரியர்கள், (3) மணவாளன், (4) மன்னர், (5) குருகுல கற்கையை நிறைவேற்றிய மாணவன் (Snatak) மற்றும் (6) விருந்தளிப்பவருக்கு நெருக்கமான நபர். சிலர் அதிதியையும் இந்தப் பட்டியலில் உள்ளடக்குவர். ரித்விஜா (Ritvija), மன்னர், ஆச்சாரியார் என்ற வகையில் உள்ளடங்காதவர்களுக்கு வருடத்தில் ஒரு தடைவை மதுபார்க்கம் பரிமாறப்படும். ரித்விஜா (Ritvija), மன்னர், ஆச்சாரியார் ஆகியோர் சமூகமளிக்கும் ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும் அவர்களுக்கு மதுபார்க்கம் பரிமாறப்படும்.
மதுபார்க்கம் எவற்றினால் செய்யப்பட்டது? பரிமாறப்படும் மதுபார்க்கத்தில் கலக்கப்படும் பதார்த்தங்களில் வேறுபாடு இருக்கிறது. பிராமண வைதீக ஆகமங்கள் குறிப்பிட்டபடி, Asv.gr and Ap.gr. (13.10) பரிந்துரைப்பதன் படி, இது தேன் மற்றும் தயிர் அல்லது வெண்ணெய் மற்றும் தயிர் சேர்ந்த ஒரு கலவை. ஏனையவற்றில், Par.gr.l3 இன் படி, இப்பானமானது தயிர், தேன் மற்றும் வெண்ணெய் சேர்ந்த கலவையாகும். இம்மூன்றும் அல்லது இம்மூன்றுடன் பொரித்த அரிசி மற்றும் பார்லி என்பனவும் கலக்கப்பட்டு ஐந்து பொருள்கள் கொண்ட பானமாக இருப்பதாக Ap.gr. (13.11-12) இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. தயிர், தேன், நெய், தண்ணீர் மற்றும் தானியம் என்பவற்றில் ஏதாவது மூன்றினைக் கலந்து தயாரிக்கலாம் என ஒரு தெரிவை Hir.gr.L, 12, 10-12 வழங்குகிறது. கௌசிக சூத்திரம் (Kausika Sutra) (92) ஒன்பது பொருள்களின் கலவை என்கிறது. அதாவது, பிரம்மா (Brahma) தேன் மற்றும் தயிர், ஐந்திரா (Aindra – ஒரு வகை பாயசம் (Payasa), சௌர்ன்யா (தயிர் மற்றும் நெய்), பௌஸ்னா (Pausna – நெய் மற்றும் மந்தாரை Mantha), சரஸ்வதா (Sarasvata – பால் மற்றும் நெய்), மௌசலா (Mausala – திராட்சை ரசம் (wine) மற்றும் நெய் இவை சௌத்திரமனை (Sautramanai) மற்றும் ராஜசுயா (Rajasuya) பலியின் போது மட்டுமே பயன்படுத்தப்படும்), பரிவ்ராஜகா (Parivrajaka – எள்ளு எண்ணெய் மற்றும் எண்ணெய் கேக்). மதுபார்க்கம் மாமிசம் இல்லாது வழங்கப்பட கூடாது என்று வேதம் கூறுவதுடன், பசுக்கள் அவிழ்த்து விடப்படும் பட்சத்தில் ஆட்டிறைச்சி அல்லது பாயசம் (பாலில் சமைக்கப்பட்ட சோறு) வழங்கப்பட வேண்டும் எனவும் பரிந்துரை செய்யப்பட்டுள்ளது என gr.l.9.22 இல் மாதவன் (Madhava) கூறுகிறார். வேறு வகை இறைச்சி வழங்கப்பட வேண்டும் என Hir.gr. 1.13, 14 கூறுகிறது. பசு இல்லாதவிடத்து, ஆட்டிறைச்சி அல்லது கிடாய் இறைச்சி அல்லது காட்டு மிருகங்களினது இறைச்சி (மான், மற்றும் பல) வழங்கப்படலாம், மதுபார்க்கம் இறைச்சி இல்லாதவிடத்து பரிமாறப்பட முடியாது அல்லது இறைச்சி இல்லாதவிடத்து நில தானியங்கள் சமைக்கப்பட வேண்டும் என Baud.gr. (1.2,51-54) கூறுகிறது. இந்த விவரணங்களில் இருந்து மதுபார்க்கத்தின் முக்கிய அம்சம் இறைச்சியென்றும் அதிலும் குறிப்பாக பசு இறைச்சியென்றும் புரிந்துகொள்ளமுடிகின்றது. விருந்தினர்களுக்காக பசுக்கள் பலியிடப்படுவது அதிகரித்து, ஒரு சமயத்தில் விருந்தினர்கள் பசுக்களை வதைப்பவர்கள் என்ற அர்த்தம் தரும்படி “கோகண (Go-ghna)” என்று குறிப்பிடப்படும் நிலை வரை சென்றது. இவ்வாறு விருந்தினர்கள் வருகின்ற போது பசுக்கள் கொல்லப்படும் வழக்கத்தில் இருந்து தப்பிப்பதற்காக விருந்தினர்கள் வரும்வேளை பசுக்களை அவிழ்த்து விடலாம் என்று அஷ்வதேயான க்ருஹ்ய சூத்திரம் (1.24.25) (Ashvateyana Grihya Sutra) கூறுகிறது. மூன்றாவது, அபஸ்தம்பா தர்ம சூத்திரத்தின் (Apastamba Dharma Sutra) சாட்சியத்துக்கு எதிராக இறந்த உடல்களை அடக்கம் செய்யும் சடங்குகளைச் சான்றாதாரமாகக் கருதலாம். சூத்திரம் (Kane’s vol. II, Part I, p. 545) கூறுவனவாவது:
மேற்குறிப்பிட்ட அஷ்வதேயான க்ருஹ்ய சூத்திரத்தில் ( Ashvateyana Grihya Sutra) குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பந்திகளின் பிரகாரம், முன்னைய இந்தோ- ஆரியர்களில் (indo-Aryans) ஒருவர் இறக்கும் போது இன்னொரு விலங்கும் பலியாக்கப்படுவது தெளிவாகிறது. மேலும், இறந்த உடல் எரிக்கப்படும் முன்னர், குறிப்பிட்ட விலங்கின் பாகங்கள் இறந்தவரின் பொருத்தமான பகுதிகளில் இடப்பட்டிருக்கின்றன.
இவையே, பசுவதை மற்றும் மாட்டிறைச்சி உண்ணுதல் என்பவற்றுக்கான ஆதாரமாக அமைகின்றன. இவற்றில் எந்தப்பகுதி உண்மையாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது? சரியான பார்வை என்னவெனில், சதபத பிராமணம் (Satapatha Brahmana) மற்றும் அபஸ்தம்பா தர்மசூத்திரம் (Apastamba Dharma Sutra) என்பவற்றின் சாட்சியங்களின் அடிப்படையில் நோக்கும்போது இந்துக்கள் பசுவதை மற்றும் மாட்டிறைச்சி உண்ணுதல் என்பவற்றுக்கு எதிரானவர்கள் எனக் கூறப்பட்டிருந்தாலும், இவ்வறிவுறுத்தல்கள் அளவுக்கதிகமான பசுவதைக்கு எதிரானதாக மேற்கொள்ளப்பட்டதேயன்றி முற்றுமுழுதாகப் பசுவதையைத் தடைசெய்வன அல்ல என்பதே இவற்றிலிருந்து தெளிவாகின்றது. உண்மையில், பசுவதை மற்றும் மாட்டிறைச்சி உண்ணுதல் என்பன சாதாரணமான வழக்கமாக இருந்துள்ளதையே இவ்வறிவுறுத்தல் நிரூபிக்கிறது. அதிகளவு பசுவதைக்கு எதிராக இவ்விதம் அறிவுறுத்தப்பட்டிருந்தபோதும் பசுவதை மற்றும் மாட்டிறைச்சி உண்ணுதல் என்பன தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருந்தன. பெரும்பாலும் அவர்கள் செவிடர்கள் காதில் விழுவதாக ஆரியர்களில் சிறந்த முனிவர்களின் ஒருவரான யாஜ்னாவாக்யாவின் (Yajnavalkya) நடத்தையால் நிரூபிக்கப்பட்டது. சதபத பிரமாணத்திலிருந்து (Satapatha Brahmana) எடுக்கப்பட்ட மேற்குறிப்பிடப்பட்ட முதலாவது பந்தியானது யாஜ்னாவாக்யாவிற்கு (Yajnavalkya) ஒரு அறிவுறுத்தலாக விடப்பட்டிருந்திருக்கிறது. யாஜ்னாவாக்யா எவ்வாறு பதிலளித்தார்? அவர்களது அறிவுறுத்தலினைக் கேட்டபின்னர் யாஜ்னாவாக்யா கூறினார், “நான், எனக்காக வழங்கப்படும் இது மென்மையானதாக இருக்கின்றபோது அதனை உண்பேன்”
இந்துக்கள் ஒரு காலத்தில் பெருமளவு பசுக்களைக் கொன்று உண்டிருக்கிறார்கள் என வேதம் மற்றும் பிரமாணங்களுக்குப் பல காலப்பகுதிகளுக்குப் பின்னர் பௌத்த சூத்திரத்திலுள்ள யஜ்னாக்களின் விளக்கங்களிலும் (Yajnas) குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. எவ்வளவு பசுக்கள் மற்றும் விலங்குகள் படுகொலை செய்யப்படுகின்றனவோ அது பெருமைக்குரியதாக இருந்தது. இவ்வாறாக மதத்தின் பெயரால் பார்ப்பனர்களால் நடத்தப்பட்ட பசுவதைகளுக்கு முழுமையான ஆதாரங்கள் கிடைக்கப்பெறவில்லை. இந்தச் சூத்திரங்களுக்கான தரவுகள் பௌத்த இலக்கியங்களில் இப்பசுவதைகள் எவ்வளவு தூரம் நடைபெற்றன என்பது பற்றி இருக்கின்ற தரவுகளில் இருந்து பெறப்பட்டிருக்கலாம். உதாரணமாகக் குத்தாடந்தா சுட்டா (Kutadanta Sutta) எனப்படும் பௌத்த சூத்திரத்தில் குத்தாடந்தா பார்ப்பனர்களால் (Brahmin Kutadanta) மேற்கொள்ளப்பட்ட மிருகபலிகளிற்கு எதிராக போதனைகளிலிருந்து தரவுகள் பெறப்பட்டிருக்கலாம். புத்தர் கேலியான பரிகாசமான முறையில் கூறி இருந்தாலும், அவர் வேதங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள மிருகபலிகள் தொடர்பான நடைமுறைகள் மற்றும் சடங்குகள் பற்றிய நல்லதோர் அவதானத்தைக் கூறுகின்றார். அவர் கூறும் போது:
“மேலும் சொல்வதானால், பிராமணர்களே நீங்கள் இறந்த உடல்களை அடக்கம் செய்யும்போது காளைகளையோ, ஆடுகளையோ, கோழிகளையோ, கொழுத்த பன்றிகளையோ பலியிடவில்லை. எந்தவொரு மரங்களும் கம்பங்களாக பயன்படுத்தப்படுவதற்காக வெட்டப்படவில்லை, பலியிடப்படும் இடத்திலுள்ள தருப்பைப்புற்கள் வெட்டப்பட்டிருக்கவில்லை. வேலைக்கு அமர்த்தப்பட்ட அடிமைகள், தூதர்கள் மற்றும் வேலையாட்கள் பயந்தவர்களாகவோ வேலையின் போது கண்ணீர் விட்டு அழுபவர்களாகவோ இருக்கவில்லை”
குத்தாடந்தா (Kutadanta) மாறாக, புத்தரின் கலந்துரையாடல் எவ்வகையான பரிமாணத்தில் மிருகவதை நடைபெற்றிருக்கிறது என்ற கருத்தினையும் கூறுவதுடன் புத்தரின் கலந்துரையாடலுக்கு நன்றியும் கூறுகிறது. அவர் கூறும் போது:
“நான், பெருமதிப்புக்குரிய எனது வழிகாட்டியாக ஏற்றுக்கொள்வதுடன் அவரது கொள்கைகளையும் கட்டளைகளையும் ஏற்றுக்கொள்பவன் ஆவேன். இந்த நாளிலிருந்து இருக்கும் என் வாழ்வு தொடரும்வரை அவரைத் தனது வழிகாட்டியாக ஏற்ற ஒருவனைச் சகித்து மதிப்புக்குரியவர் கௌதமர் தன் சீடனாக ஏற்பாராக. மற்றும், நான், கௌதமர் அவர்களுக்காக எழுநூறு காளைகளையும் எழுநூறு காளைக்கன்றுகளையும், எழுநூறு பசுக்கன்றுகளையும் எழுநூறு ஆடுகளையும், எழுநூறு செம்மறியாடுகளையும் அவர்களது தமது வாழ்வினைத் திரும்பிப் பெறுவதற்காக சுதந்திரமாக விடுவிக்கிறேன். அவர்கள் புற்களை உண்ணட்டும், சுத்தமான நீரினை அருந்தட்டும், தென்றல் காற்று அவர்களின் மேற்பட்டு மிதக்கட்டும்.”
சம்யுத்த நிக்காய (Samyuta Nikaya) 111, 1-9 க்கு அமைய, கோசலை நாட்டின் மன்னரான பசேனடியினால் (Pasenadi) செய்யப்பட்ட வேள்வி அல்லது யாகம் பற்றிய இன்னொரு விவரணம் பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது. ஐநூறு காளைகளும், ஐநூறு காளைக்கன்றுகளும், பல பசுக்கன்றுகளும், ஆடுகளும் செம்மறியாடுகளும் இந்த யாகத்தில் பலியிடப்பட்டதாகத் தெரிவிக்கப்படுகின்றது.
இந்த ஆதாரங்களுடன், இந்துக்கள் அதாவது பார்ப்பனர்கள் மற்றும் பார்ப்பனரல்லாதவர்கள் யாவரும் ஒரு காலப்பகுதியில் மாமிசம் மட்டுமல்லாது மாட்டிறைச்சியினையும் உண்டுள்ளார்கள் என்பதில் ஐயமில்லை.
மேற்கோள்:
[B. R. Ambedkar, ‘Did the Hindus never eat beef?’ in The Untouchables: Who Were They and Why They Became Untouchables? in Dr. Babasaheb Ambedkar Writings and Speeches, vol. 7, (Government of Maharashtra, Bombay, 1990, first edition 1948) pp. 323-328.]
(ஷம்சுல் இஸ்லாம் என்பவரால் தொகுக்கப்பட்டது)
குறிப்பு:
பசுக்கள் இந்து மதத்தில் புனிதமாகக் கருத்தப்படுவதால் அவற்றினை வதைப்பது கொடூரமான செயல் என்றும் அதனால் மாட்டிறைச்சி உண்ணுவைதை எதிர்க்கின்ற நிலைப்பாட்டை டாக்டர் அம்பேத்கர் எடுத்தார் என்றும் கூறி தமது இந்துத்துவ செயற்திட்டங்களை டாக்டர் அம்பேத்கரும் ஆதரித்தார் என்றும் RSS மற்றும் அதன் ஆதரவு நிலைப்பாடுடையவர்கள் கூறுவது மிகப்பெரிய புரட்டாகும். சிறந்த ஆராய்ச்சியாளரான டாக்டர் அம்பேத்கர் “இந்துக்கள் மாட்டிறைச்சி உண்பதில்லையா?” என்ற தலைப்புடைய ஒரு அற்புதமான கட்டுரையினை எழுதினார். இந்தியர்களின் கடந்த காலத்தினை அறிய முற்படுபவர்களும் சிறுபான்மையினத்தவரினை ஒழிக்கும் அல்லது ஒதுக்கும் மேலாதிக்கக் கட்டுக்கதைகளினை கேள்விக்குட்படுத்த விரும்புவர்களும் மேற்குறிப்பிட்ட அவரது படைப்பினை வாசிக்க வேண்டும்.
நன்றி : ஆக்காட்டி -11
கலாசாரக் காவிகளாகப் பெண்கள் உடையலங்காரம், தலையலங்காரம், பாசாங்கான புறவடையாளங்கள், பண்பாடு என்ற பெயரில் பழமை பேணுதல் எனத் தங்கள் சமூகத்தின் பிரதிநிதிகளாகப் பெண்கள் தான் இருக்க வேண்டுமென்கிறார்கள்.
அவர்களே அவ்வடையாளங்களைச் சுமக்க வேண்டுமெனத் திரும்பத் திரும்ப ஆண்களும் ஆண்களின் மூளையால் சிந்திக்கும் பெண்களும் சொல்லியபடியே இருக்கிறார்கள். ஆண்கள் தம் தலைமுடிகளைக் குறைப்பதன் காரணம் போலவே பெண்களுக்கான தலையலங்காரத்திற்கான காரணமும். ஆண்கள் தம் ஆடைகளைத் தெரிவு செய்வதைப் போலவே பெண்கள் தங்கள் மனதிற்கும் வசதிக்காகவும் தெரிவு செய்வதுமாகும். போதாதென்று உண்பதும் அருந்துவதும் கூட இவையிவை இன்னின்னாருக்கானவை என வரையறுக்கப்பட்டுப் பேசுவது மடமைத்தனத்தின் உச்சம். இவை போன்ற மிக மிக எளிய நாளாந்தச் செயற்பாடுகள் கூட நம் சனங்கள் மத்தியில் பெண்கள் பற்றிப் பயத்தை ஏற்படுத்துகிறது.
பிரித்தானியக் கொலனியாக படிப்பு, பதவி , நாகரிகம் என்பவற்றைக் காரணங்களாகக் கொண்டு உடைகள், தலையலங்காரம், காலணிகளை ஆண்கள் மாற்றிக் கொண்டதைப் போல பெண்கள் நவீனத்துவத்தைக் கடைப்பிடிக்க சமூகம் விடவில்லை. இன்று வரை தமது கலாசாரப் பண்பாட்டுப் பிரதிநிதிகளாகப் பெண்களை வைத்திருப்பது, ஆண்களுக்கும் , அதிகாரத்திற்கும் வசதியாகவேயுள்ளது. நீள்கூந்தலும் நிலந்தேய உடைகளுமாக நடமாட நம் போலித்தனமான சுற்றம் வெருட்டுகின்றது.
கால மாற்றத்திற்கும் காலநிலைகளுக்கும் மாறிக் கொண்டு செல்ல வேண்டிய கட்டாயங்கள் கூட புலம் பெயர்ந்து மற்றைய சமூகத்தினருடன் கலந்து வாழும் போதும், தாய்நாட்டில் வாழும் போதும் ஏற்பட்டாலும் கடவுளை மறுக்க நடுங்கும் மிரட்சி போலாகி பழகி விட்டது.
இனம், சாதி, மதம், பண்பாடு கலாசாரமென்று போலி மனிதர்களாய் இக்கலாசாரக் காவலர்கள். உண்மையாகவே மனமகிழ்வை அளிக்கும் செயல்களிலோ உடலைப் பேண உதவும் உடைகளிலோ ஈடுபாடு காட்டாமல் வெற்றுச் சம்பிரதாயங்கள் , சடங்குகள், பழக்கவழக்கங்களைக் காவிக் கொண்டு வந்து புலம்பெயர்ந்து வாழும் நாடுகளிலும் நேரம், பணம்,சக்தி என்பவற்றை விரயஞ் செய்கின்றனர். சாதி,மதம், தமிழ்க் கலாசாரம்,பண்பாடு என வெறும் பேய்க்காட்டல்களை வைத்துக் காலந்தள்ளிக் கொண்டிருப்பது பற்றிச் சற்றும் வெட்கப் படுவதில்லை.
இவர்கள் தான் பெண்களுக்கான ஒழுக்க மதிப்பீடுகளைப் பிதற்றும் பிற்போக்காளர்கள். பொதுவெளியில் பேசவும் செயற்படவும் புறப்படும் பெண்களையிட்டு இவர்கள் அச்சங்கொள்வதும் அதீதக் கற்பனைகளைச் செய்து இன்பங்காண்பதுமாக இருக்கிறார்கள். இங்கு நல்லியல்புகளைச் சுவீகரிக்க, மனித மாண்புகளைப் பேணச் சற்றும் முனைவதில்லை. பெண்களை முடக்குவதையிட்டுச் சிறிதும் சிந்திக்கத் தயாராயில்லாதவர்கள். இவர்கள் இன ஒடுக்குமுறை பற்றி முழங்குகிறார்கள்.தம்மைச் சார்ந்த சக பெண்ணை மதிக்காமல் என்ன விடுதலையை எங்கு பெற முடியும்?
தர்மினி
Posted in கட்டுரைகள், புத்தகவிமர்சனம்
உங்கள் இரவு.
உங்கள் இரவு.
நாள்.
இங்கு புலம்பெயர்ந்து அகதிகளாக வந்த தமிழர்களின் சாமத்தியச்சடங்கின் புதுமைகளோ மிகக் கேவலம். ஹெலிக்கொப்டரில் ஏறி இறங்குதல் வரை அது நீட்சியடைந்து விட்டது. எங்கள் பண்பாடு, எங்கள் கலாசாரம், எம் மகள், என் காசு என்று ஒரு ஹிந்தி சினிமாவிற்கான படப்பிடிப்புத் தான் அச்சடங்கில் நடத்திக் காட்டப்படுகிறது.தம் போலிப் பெருமைகளுக்காக மகள்களைக் காட்சிப் பொருளாக்கும் பெற்றோருக்கு அய்யோ கேடு!!
-தர்மினி-
